Osmanlı Türkçesi

Osmanlıca, Arapça ve Farsçanın etkisi altında kalmış bir Türk dilidir. Osmanlıcanın alfabesi ise genel olarak Arap alfabesinden uyarlanılmış bir alfabedir.

Osmanlı Türkçesinin Söz varlığı

Osmanlı Türkçesi nasıldı konusundan bahsediliyorsa, dilin sözvarlığında da bahsedilmelidir. O dönemlerde, Eski Anadolu Türkçesinin söz varlığının olduğu kadar açık bir Türkçe söz varlığı yoktu. Fakat, dil yapısındaki yabancı sözcelerin kullanımları metinden metine ya da kullanılan yere göre değişiklik göstermiştir. Mesela, sanat yapmak amacıyla sarayda yazılan ve sadece aristokrat kesime hitap etmesi hedeflenen nesir ve şiir örneklerinde kullanılan dil oldukça ağırdır.

Halk arasında Osmanlıca denildiğinde algılanan Türkçenin dışında ve bambaşka bir dil düşüncesi de bunun gibi kullanımların sonucu olmuştur. Sanat kaygısı ve sadece tek bir kesime hitap etme durumlarının dışında kalmış, bu yer dışında yazılan eserlerin ise dili Türkçenin herhangi bir döneminde olabileceği bir normallik seviyesinde yabancı söz ya da sözce içermiştir.

Türkçenin yazı diline Arapça ve Farsça sözcüklerin girişinin başlaması ise İslamiyet’in kabulüyle başlamıştır. Türkiye Türkçesinde 13. yüzyıla ait en eski metinlerde toplam sözcük sayısının üçte biri ile yarısı kadar Arapça ve Farsça alıntılardır. 15. yüzyılın ortalarına dek kullanılmış olan yazı Türkçesi ise günümüzdeki gündelik konuşma dilinden yapıca pek farklı değildir. O dönemde yazıların şiir ve düzyazı örneklerinden pek çoğu, konuşma Türkçesine yakın yapılardadır.

Osmanlı Türkçesinin Kökeni Nedir

Osmanlı Türkçesi nasıldı konusuna bağlı olan bir diğer konu da şüphesiz Osmanlıcanın kökenidir. Osmanlı’daki orta ve yüksek eğitim sistemi Fatih Sultan Mehmet döneminde yapılanırken Yavuz Sultan Selim döneminde ise olgunlaşmıştır. Bu eğitim sisteminde eğitim dili sadece Arapçaydı. Bu nedenle, eğitimli olmanın gereği bu dili bilmek ve rahatça kullanabildiğini göstermekti. Bu eğitim dilinin (Osmanlıca) kökeni de Farsça ve Arapçadır.